Comme ça Louise ?
Guðný Rósa Ingimarsdóttir
Voor het derde opus heeft Sound By Visual de IJslandse kunstenaar Guðný Rósa Ingimarsdóttir uitgenodigd.
De vinylpers reactiveert een werk uit 2005, gebaseerd op het gedicht “tíminn og vatnið” (“tijd en water”) dat de dichter Steinn Steinarr in 1948 schreef.
De geluidsopname onthult het voorlezen van het gedicht in de Engelse vertaling door een jong kind dat de taal niet beheerst.
Deze bewerking van het geluidswerk uit 2005 is getiteld “comme ça louise? “en wordt gepubliceerd in 280 genummerde en gesigneerde exemplaren, met een originele interventie van de kunstenaar op elke binnenste omslag.
De inlassing is gedrukt in risografie op Fedrigoni Materica Limestone 180gr papier.
De omslag is gedrukt in Letterpress.
“ze ziet er al doorheen
ze weet dat stenen kunnen breken
ze kunnen van binnenuit exploderen
gaan door anderen op weg om te koloniseren.
ze weet dat ze sommige delen van mij gestolen heeft
Ze weet dat ik wanhopig probeer te herstellen wat ze me heeft nagelaten. Ze weet dat ik van je hou.
ze hangt ervan af. »
(Guðný Rósa Ingimarsdóttir. 1997 )
Er zijn twintig extra unieke exemplaren gemaakt, elk met een origineel ontwerp op de buitenzakken.
Editie van 280 genummerde en gesigneerde kopieën, met een originele interventie van de kunstenaar op elke binnenzijde van de omslag.
De inlassing is gedrukt in risografie op Fedrigoni Materica Kalksteenpapier 180gr.
De omslag is gedrukt in Letterpress.
50
VAT included
shipping costs not included
Guðný Rósa Ingimarsdóttir (°1969) is een IJslandse kunstenaar die sinds 1995 in Brussel woont en werkt en nog steeds actief is in de IJslandse kunstwereld.
Guðný Rósa Ingimarsdóttir studeerde aan de IJslandse Hogeschool voor Kunst en Ambachten in Reykjavik, begin jaren ’90, en vervolgens aan de Ecole Nationale Supérieure des Arts Visuels de La Cambre in Brussel, van 1994 tot 1997. Ze voltooide haar opleiding aan het HISK – Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Vlaanderen, van 2001 tot 2004. Vandaag woont en werkt ze in Brussel, terwijl ze nog steeds actief is in de IJslandse kunstwereld.
Gudny Rosa Ingimarsdottir werkt met papier, draad en verschillende wateroplosbare materialen. De kunstenares maakt tekeningen en schilderijen die bestaan uit verschillende lagen, die ze snijdt, schilt of snijdt, voor of na de assemblage, met als doel dichter bij de essentie van de creatie te komen. Elk van deze unieke stukken heeft zijn eigen geometrische structuur en bestaat op de grens tussen abstract en figuratief. Het werk bouwt zichzelf langzaam op, soms duurt het jaren; elke lijn die getraceerd of gewist wordt heeft dezelfde waarde, de overige elementen hebben dezelfde kracht als de verwijderde elementen. Haar composities brengen ritme en stilte over. Haar methodische en meditatieve werkproces dat zich in haar atelier afspeelt, strekt zich uit tot in de tentoonstellingsruimten en transformeert deze tot ademruimtes.
De kunstenares is uitgenodigd door tal van instellingen in IJsland en Europa, waaronder solotentoonstellingen in de National Gallery of Iceland in 2008, het Hafnarborg Art Center (IS) in 2019 en op Iselp in Brussel (BE) in 2020. Ze ontving de Gudmunda S. Kristinsdóttir Art Fund beurs in 2013.
Haar werken maken deel uit van de collectie van de Frac Picardie van Amiens, alsook van het Centre national des arts plastiques in Parijs (FR). Andere internationale openbare collecties zijn de Djurhuus Collectie Kopenhagen (DK), de Nationale Galerie van IJsland (IS), de Fédération Wallonie-Bruxelles (BE) en de Galila Barzilai Stichting (BE).
https://irenelaubgallery.com/artistes/gudny-rosa/
Meer informatie:
De Russische kunstenaar Vassily Kandinsky schrijft in zijn meest gerenommeerde essay Concerning the Spiritual in Art (Über das Geistige in der Kunst) over de mogelijkheid om beeldende kunst op dezelfde manier waar te nemen als wij muziek waarnemen, en stelt voor dat we kleuren en vormen in een schilderij op dezelfde manier kunnen bekijken als we naar de klank en tonen in een muzikale compositie luisteren. Ze geven ons geen vooraf bepaald beeld van iets objectiefs, maar bieden ons een ervaring door middel van compositie, ritme en textuur.
Het betreffende essay is geschreven door Kandinsky in 1911 en is eigenlijk pedagogisch. Het is geschreven om bepaalde basiswetten van de kunst te verklaren en ons te leren niet-objectief naar een kunstwerk te kijken. Daarvoor vergeleek de auteur schilderijen met muziek, aangezien muziek al als een abstracte vorm van kunst werd erkend. Kandinsky ondersteunde zijn theorieën over schilderkunst met de taal van de muziek en legde schilderijen uit met woorden als “improvisatie”, “compositie” en “ritme”. Kleuren in een schilderij kregen muzikale structuur als boventonen en ondertonen, en hij ging zelfs zo ver dat hij kleuren naar instrumenten vernoemde. Geel was een trompet, rood was een cello enzovoort. Zwart-witte kleuren waren echter geen instrumenten, ze waren stil. Zwart is volgens Kandinsky de eindstilte zoals wanneer een muziekstuk klaar is. Maar wit is “de harmonie van de stilte”, zoals stilte tussen twee noten, of stilte die deelneemt aan het ritme van de muziek.
Van de stilte komt de schepping. Stilte is het speelterrein van de kunstenaar. Zowel de schilder die het wit gegronde doek met kleuren en vormen aanvalt als de componist die de lucht vult met harmonische klanken wil de stilte bedekken. Hoewel, zoals de Amerikaanse componist John Cage terecht opmerkte, men nooit absolute stilte hoort. Tenminste niet als men er naar luistert. Er zijn altijd wel geluiden te horen. De stilte tussen twee noten is in die zin niet stil, niet meer dan de kleur wit is onzichtbaar.
John Cage staat er om bekend dat hij de stilte in de muziek gebruikt om de aandacht te vestigen op de klank. Maar hij staat er ook om bekend dat hij woorden en teksten voor soortgelijke doeleinden gebruikt. Zo is zijn beroemde Roaratorio: An Irish Circus on Finnegan Wake samengesteld uit omgevingsgeluiden en woorden. De gesproken woorden worden de melodie, de omgevingsgeluiden worden improvisaties rond de melodie. De woorden zijn abstract, zoals kleuren in een schilderij, ze geven geen vooraf bepaald beeld.
Hetzelfde kan gelden voor teksten in de beeldende kunst. Een tekst kan een vooraf bepaald beeld geven, maar kan ook abstract zijn. En dat is zeker een manier om het te lezen in de anders zo gefacetteerde kunstwerken van Guðný Rósa Ingimarsdóttir, want ook al is de tekst samengesteld uit woorden en symbolen, hij werkt als een melodie die doorloopt als een akoestische tekening op een stil vlak.
Jón B. K. Ransu 2017